Ik worstel met mezelf. Ik heb een wens, een enorme behoefte. Maar ik durf het niet uit te spreken. Ik ben bang voor de reactie van anderen. Bang om te horen ‘’dat kun jij toch niet’’. Bang dat mensen het een stom idee vinden. Ik noem het een worsteling, omdat als ik eraan denk ik kriebels in mijn buik krijg. Ik krijg een glimlach van oor tot oor, ik zie het helemaal voor me. Ik voel dat dit de juiste weg is. Maar tegelijkertijd de angst dat dit nooit zal gaan lukken. Dat mijn wens, mijn o zo lang gekoesterde wens, niet mogelijk is.
Nu hoor ik je denken, maar wat is die wens dan? Ik wil studeren. Ik wil de studie HBO pedagogiek gaan volgen. Ik zou zo ontzettend graag terug naar school willen. Gewoon weer terug naar het schoolse. Door middel van stages leren te werken, leren omgaan met collega’s. Mee mogen kijken en fouten mogen maken. Thuis aan school kunnen werken. Ik heb dit heel lang voor mezelf gehouden uit schaamte. Want op je bijna 26e kun je toch niet weer terug naar school? Dan hoor je een baan te hebben, een huis te kopen en zo langzamerhand te beginnen aan een gezin. Maar al die dingen, daar ben ik nog niet klaar voor.Ik voel mij nog zo ontzettend jong. Ik heb inmiddels heel wat over mezelf en mijn autisme geleerd. Daardoor vielen de puzzelstukjes op zijn plek. Want iemand met autisme heeft een vertraagde en versnelde ontwikkeling binnen één persoon. Dit betekent dat ik cognitief snel ontwikkel, maar sociaal emotioneel achter loop. Daarbij heb ik veel jaren van ontwikkeling gemist doordat ik zoveel jaren opgenomen ben geweest in ziekenhuizen en klinieken. Hierdoor voel ik mij veel jonger dan mijn kalender leeftijd. Heb ik de behoefte om die jaren in te halen. En heb ik zo ontzettend de behoefte om naar school te gaan. En ja ik vind het spannend om in een klas te zitten met jongere mensen. Wat zij gaan denken. Vooral wat ZIJ gaan denken. Want eerlijk? Ik ben niet eens zoveel verder dan hen. Ja qua kalenderleeftijd. Maar ook ik moet nog zoveel leren. En ik heb dit lang voor mezelf gehouden omdat ik hier ook heel erg verdrietig om ben geweest. Hoe leg ik dit uit aan mijn omgeving? Wat zullen ze ervan denken? Toen ik de diagnose autisme kreeg, kreeg ik te horen: Jij zult nooit op jezelf kunnen wonen, je zult nooit een opleiding kunnen doen, je zult nooit kunnen werken en zeker nooit kinderen kunnen en mogen krijgen. En dat doet op de dag van vandaag pijn. Maar ik ben er wel in gaan geloven. Maar ergens voelt het toch ook als niet kloppend. Want waarom zou ik (in dit geval) geen opleiding kunnen doen? Ja ik ga moeilijkheden tegen komen en ja er zal met sommige denken rekening gehouden moeten worden, maar als ik het vanuit de grond van mijn hart wil, dan zet ik mij toch voor de volle 100% in!? Ik kijk en lees altijd dingen rondom ontwikkeling van het kind, opvoeding, de rol van ouders, geboorte, gedrag, etc. Misschien is dit wel mijn ‘fiep’ (= specifieke interesse bij mensen met autisme). Ik vind het reuze interessant. Daarom ook de wens voor Pedagogiek. Ik wil dit, ik kan dit, ik ga dit doen!
